U 3/20

Wysoki Trybunale,

Wobec powyższego wnoszę o wydanie stosownie do art. 8 § 2 in fine k.p.t.k. postanowienia celem umożliwienia mi jego zaskarżenia w drodze zażalenia.

Powyższą decyzję Trybunału, zgodnie z prawem, należy traktować jako postanowienie.

Grodzisk, dn. 5 października 2020 roku

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 8 § 2 k.p.t.k. w zw. z art. 42 § 1 pkt 1 k.p.t.k. składam zażalenie na postanowienie z dn. 4 października 2020 roku w sprawie o sygn. U 3/20 w przedmiocie odmowy odroczenia narady i złożenia wniosku o rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy ustrojowej.

Jednocześnie na podstawie art. 42 § 4 k.p.t.k. wnoszę o unieważnienie zaskarżonego postanowienia i samodzielnie rozstrzygnięcie sprawy, względnie o jego unieważnienie i skierowanie wniosku do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadnienie

Przepis art. 8 § 2 k.p.t.k. uprawnia uczestnika do złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie dokonania określonej ustawą czynności na wniosek złożony w trybie art. 8 § 1 k.p.t.k. Stosownie do treści art. 3 pkt 2 k.p.t.k. jako wnioskodawca jestem uczestnikiem niniejszego postępowania, a wniosek o odroczenie narady i złożenie wniosku o rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy ustrojowej stanowi określoną ustawą czynność; nie istnieje bowiem żaden przepis szczególny, który określałby, o jakie "określone ustawą czynności" chodziło ustawodawcy w art. 8 § 1 k.p.t.k., wobec czego należy przyjąć, że katalog ten nie jest ograniczony i obejmuje wszystkie "określone ustawą czynności", jakie dokonać może Trybunał w toku postępowania. Niewątpliwie taką czynnością jest czynność, o jakiej mowa w art. 33 § 3 k.p.t.k.

Zażalenie na postanowienie wydane przez organ inny niż Książę lub Marszałek Trybunału należy, zgodnie z art. 42 § 1 pkt 1 k.p.t.k., składać na ręce przewodniczącego Trybunału. Wobec braku istnienia takiego organu przyjąć należy, że zażalenie to wnosi się do Marszałka Trybunału, który w doktrynie i orzecznictwie uznawany jest za organ tożsamy z przewodniczącym Trybunału (por. W. Hergemon, Komentarz do Kodeksu postępowania przed Trybunałem Koronnym, Zielnybor 2020, s. 6, wyrok TK z dn. 28 września 2020 roku w sprawie o sygn. U 2/20).

Wobec powyższego, złożenie zażalenia jest dopuszczalne i zasadne.

Skarżący stoi na stanowisku, że Trybunał dokonał błędnej wykładni przepisu art. 1 § 2 k.p.t.k., czym rażąco obraził przepisy prawa procesowego. Oparcie postanowienia o odmowie dokonania określonej ustawą czynności będącej odroczeniem narady i złożeniem wniosku o rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy ustrojowej na błędnie zinterpretowanym przepisie art. 1 § 2 k.p.t.k. stanowi przesłankę unieważnienia zaskarżonego postanowienia.

Trybunał błędnie uznał, że odroczenie narady i złożenie wniosku o rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy ustrojowej stanowić będzie zwłokę lub niepotrzebne przedłużenie postępowania. W ocenie skarżącego, skorzystanie z instytucji art. 33 § 3 k.p.t.k. nie może być uznawane za zwłokę. Gdyby bowiem mechanizm ten miał być za takowy traktowany, w ogóle nie znalazłby się, w celu przeciwdziałania zwłoce w postępowanie, w Kodeksie postępowania przed Trybunałem Koronnym. Ustawodawca zdecydował się jednak na jego zawarcie w przepisach ustawy regulującej postępowanie sądowe, określając, kiedy z instytucji tej można korzystać. Nieprawidłowe i bezzasadne jest zatem twierdzenie, że wykorzystywanie instytucji ujętych w KPTK jest działaniem na zwłokę.

Nie należy także zgodzić się z tezą, jakoby skorzystanie z mechanizmu art. 33 § 3 k.p.t.k. stanowiło niepotrzebne przedłużanie postępowania. Nie jest bowiem działaniem niepotrzebnym weryfikowanie, czy przepis, jaki ma być przez TK zastosowany przy wyrokowaniu, tj. art. 33 § 2 k.p.t.k., jest zgodny z ustawą zasadniczą oraz jaka jest jego poprawna wykładnia. Wręcz przeciwnie - ustalenie tego jest czymś pożądanym i korzystnym, jako że Trybunał powinien dążyć do wydania wyroku niepozostawiającego żadnych wątpliwości oraz bezsprzecznie w zgodzie z przepisami prawa. Jakiekolwiek wątpliwości co do prawidłowości zastosowania przepisu art. 33 § 2 k.p.t.k. winny być bezwzględnie wyjaśnione przed wydaniem orzeczenia w sprawie, w szczególności sprawie kontrowersyjnej i wzbudzającej społeczne niepokoje.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie należałoby mechanizm z art. 33 § 3 k.p.t.k. zastosować i w tym zakresie w pełni podtrzymuję swoje stanowisko wyrażone we wniosku o odroczenie narady i złożenie wniosku o rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy ustrojowej.

W związku z powyższym, wnoszę jak w petitum.

@DanielKrak

Szanowny wnioskodawco!

1) zbadaniu zgodności art. 33 § 2 k.p.t.k. w zakresie, w jakim uprawnia Księcia do rozstrzygnięcia w przedmiocie wyroku z art. 4 Konstytucji Księstwa Sarmacji nie przewidującym udziału Księcia w sprawowaniu władzy sądowniczej, a także
2) ustaleniu powszechnie obowiązującej wykładni przepisu art. 33 § 2 k.p.t.k. w zw. z art. 43 § 1 pkt 1 k.p.t.k. poprzez udzielenie odpowiedzi na pytania, czy przymiotem bezstronności powinien cechować się także organ rozstrzygający w przedmiocie wyroku w trybie art. 33 § 2 k.p.t.k., czy organ rozstrzygający w przedmiocie wyroku w trybie art. 33 § 2 k.p.t.k. może być równocześnie uczestnikiem danego postępowania oraz czy organ rozstrzygający w przedmiocie wyroku w trybie art. 33 § 2 k.p.t.k., w razie braku przymiotu bezstronności, może zostać wyłączony z rozstrzygania w trybie art. 43 § 1 pkt 1 k.p.t.k.
.

[/justify]

W kwestii pierwszego wniosku chciałbym poruszyć dwie kwestie:

Co do pkt. 1 to jest to bezzasadne z racji na fakt, iż tą konstytucyjny przepis w powoływanym przez wnioskodawcę kontekście precyzuje Ustawa o TK art 1 ust 1 " W skład Trybunału Koronnego wchodzą Książę oraz czterech asesorów." wobec czego Książę w ramach organu kolegialnego sprawuje władzę sądowniczą. Fakt, iż pomija się tą kwestię w konstytucji nie znaczy, ze nie jest ona sprecyzowana w innym akcie prawnym.
Co do pkt. 2 to jest dość interesująca kwestia, którą bardzo chętnie bym podjął - niemniej nie jestem w stanie zapewnić SO nie wykazującego związku z tą sprawą. Gdyż co najmniej jeden członek TK byłby stroną, jednego ustawowego członka TK dotyczyła by sprawa, natomiast kolejny jest stroną w sprawie ustrojowej, na którą to sprawę wpływ będzie miała wykładnia tych przepisów. Wobec czego w kwestii punktu drugiego obawiam się, że ni jestem w stanie zadbać o niezależność postępowania ustrojowego mającego na celu rozwianie powstałych wątpliwości.

Jednocześnie umożliwiam wnioskodawcy możliwość odpowiedzi na podniesione kwestie w terminie 3 dni od publikacji wpisu - celem jak najpełniejszego przedstawienia przez wnioskodawcę kwestii przedmiotu zażalenia . Następnie zostanie wydane rozstrzygnięcie wraz z uzasadnieniem.

Daniel J von Tauer-Krak
Marszałek Trybunału Koronnego

[/d]

POSTANOWIENIE

w sprawie zmiany składu orzekającego

Na podstawie Art. 43. § 1. Kodeksu postępowania przed Trybunałem Koronnym postanawiam:

I. Odwołać ATK Mateusza Wilhelma z funkcji przewodniczącego składu, gdyż przestał być asesorem Trybunału.
II. Odwołać ATK Mateusza Wilhelma ze składu orzekającego, gdyż przestał być asesorem Trybunału.
III. Powołać do składu orzekającego: ATK Gustawa Fryderyka von Hippogriffa.
IV. Powołać ATK Gustawa Fryderyka von Hippogriffa jako przewodniczącego składu orzekającego.
V. Oddalić zażalenie uczestnika postępowania, gdyż skutek znaczącej zmiany stosunków rozpatrywanie zażalenia jest bezcelowe.

Daniel January von Tauer-Krak
Marszałek Trybunały Koronnego

Wysoki Trybunale,
Panie Marszałku

proszę wybaczyć, ale od 13 listopada, tj. od zmiany składu, niebawem minie miesiąc. Czy Trybunał planuje podać jakąkolwiek aktywność w ramach tej jakże ważnej sprawy?

Prześwietny Ministrze,

W dniu 6 grudnia tj. jutro odbędzie się narada składu orzekającego. Wyrok zostanie najprawdopodobniej będzie opublikowany za tydzień w środę czyli 9 grudnia

Jaśnie Wielmożny Marszałku,
Szanowny Trybunale,

jako Marszałek Sejmu, na podstawie art. 44 par. 1 ust. 1 i 2 Kodeksu postępowania przed Trybunałem Koronnym wnoszę o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie.
Przedmioty postępowania Trybunału, tj. zawarte przez Księstwo Sarmacji traktaty stowarzyszeniowe, w trakcie prowadzenia postępowania zostały wypowiedziane przez ich drugą stronę, tj. Republikę Baridas, Konfederację Sclavińską i Królestwo Teutonii, wskutek czego nie mają one obecnie mocy prawnej. W mojej opinii rozpatrywanie zgodności tych aktów z Konstytucją w przypadku, gdy de facto utraciły one obowiązującą moc, jest pozbawione sensu.

Z wyrazami estymy,
(—) Orjon hrabia Surma,
Marszałek Sejmu.

Jaśnie Wielmożny Marszałku,
Szanowny Trybunale,
Panie Marszałku

jako Poseł Sejmu Księstwa Sarmacji a także były Sclavińczyk pozwolę sobie zabrać głos i nie zgodzić z Panem Marszałkiem Sejmu. Mimo wypowiedzenia traktaty są bowiem uważane jako podstawy roszczeń terytorialnych wobec naszego kraju.
Łączone są najczęściej z Art. 2 p. 1 naszej Konstytucji czego dowodem są ostatnie wypowiedzi na forum Sclavinii czego dowodem jest ta wypowiedź Wojciecha Hergemona:

Warto chyba nadmienić, że stosownie do Art. 2 ust. 1 Konstytucji Księstwa Sarmacji ratyfikowana umowa międzynarodowa stoi w hierarchii wyżej od ustawy. Natomiast w punkcie trzecim Traktatu z dnia 16 lipca 2020 roku, podpisanego przez Księcia Sarmacji Filipa I Gryfa (obecnego Ministra Spraw Zagranicznych) za jednomyślną zgodą Sejmu Księstwa Sarmacji, dość jasno stwierdzono, że Sangia, Miria, Nowicja, Ochrydia, ziemie Republiki Njitickiej, ziemie Terytorium Stołecznego Gorica, tzw. wyspy Simitu stanowią ziemie Konfederacji Sclavińskiej.

Skoro Księstwo Sarmacji dobrowolnie przekazało zatem te ziemie na rzecz Konfederacji Sclavińśkiej - z chwilą podpisania traktatu stały się jej własnością. Treść wcześniejszej ustawy, którą teraz słusznie uchylono, jako pozbawioną racji bytu, nie ma znaczenia, gdyż ziemie te przekazano aktem wyższego rzędu. Co oczywiste, skoro ziemie te nie należą już do Sarmacji, to nie może ona wypowiedzieć ich dzierżawy - gdyż uprawnienie takie przysługuje jedynie właścicielowi.

Na marginesie byt samej umowy dzierżawy przestał istnieć właśnie 16 lipca 2020 roku, gdyż doszło wtedy do konfuzji wynikających z niej praw, albowiem wobec przeniesienia własności wyżej opisanych ziem dotychczasowy dzierżawca stał się jednocześnie ich właścicielem, a nie można przecież samemu sobie nic wydzierżawić.

Na litość boską, panie pośle, niech Księstwo Sarmacji spróbuje przestrzegać chociaż własnych aktów prawa, skoro już nie potrafi prowadzić polityki zagranicznej, zwłaszcza jeżeli te akty prawa podpisywała osoba, która obecnie jest Ministrem Spraw Zagranicznych.

Jako dowód w sprawie przesyłam link do tej wypowiedzi: https://forum.uniapanstw.pl/post/1760
Podsumowując wnoszę o odrzucenie stanowiska Marszałka Sejmu a sam wniosek składam zarówno jako Poseł jak i osoba poszkodowana w sprawie będącej przedmiotem postępowania.

Z wyrazami estymy,
(—) Krzysztof Hans van der Ice
Poseł Sejmu.

SPRZECIW
od wniosku Marszałka Sejmu o umorzenie postępowania, wraz ze stanowiskiem w przedmiocie wniosku o umorzenie postępowania w trybie art. 44 par. 1 pkt 2 kpptk

Wysoki Trybunale,

Niniejszym
1. sprzeciwiam się wnioskowi Marszałka Sejmu o umorzenie postępowania w trybie art. 44 par. 1 pkt1 kpptk;
2. wnoszę o zaniechanie umarzania rozprawy, z przyczyn wskazanych w art. 44 par 1. pkt 2 kpptk.

UZASADNIENIE

Marszałek Sejmu w niniejszym dziale wniósł o umorzenie postępowania. Jako podstawę prawną wskazał dwa przepisy kpptk: 1) art. 44 par. 1 pkt 1 kpptk (umorzenie na wniosek uczestnika postępowania, bez wskazania dodatkowych przesłanek przez ustawodawcę) oraz 2) art. 44 par. 2 pkt 2 kpptk. Wniosek swój uzasadnił okolicznością, iż zawarte przez Księstwo Sarmacji traktaty stowarzyszeniowe, w trakcie prowadzenia postępowania zostały wypowiedziane przez ich drugą stronę, tj. Republikę Baridas, Konfederację Sclavińską i Królestwo Teutonii, wskutek czego nie mają one obecnie mocy prawnej.

Stanowisko Marszałka Sejmu nie zasługuje na uwzględnienie.

Fakt nieposiadania mocy prawnej przez obowiązujące przepisy nie jest przesłanką do umorzenia postępowania, gdyż mogą istnieć stany prawne ukształtowane na skutek nieobowiązujących już przepisów. Tytułem egzemplifikacji wskażę chociażby przynależność terenów miryjskich. Gdyby uznać, że przepisy traktatów były niezgodne z Konstytucją - a traktaty stanowią akty niższego rzędu - to cesja ziem sarmackich na rzecz zbuntowanych prowincji byłaby nielegalną.

Przepis art. 44 par 1 pkt 2) kpptk stanowi, że postępowanie może zostać umorzone, jeżeli na skutek znaczącej zmiany stosunków rozpoznawanie i rozstrzyganie sprawy przez Trybunał stało się niecelowe.

Korona nie kwestionuje przesłanki zachodzenia znaczącej zmiany stosunków. Nie mniej nie każda znacząca zmiana stosunków skutkuje niecelowością postępowania. W niniejszej sprawie uznanie zaskarżonych przepisów, ze wskazanymi wzorcami kontroli, ma istotne znaczenie dla przynależności państwowej ziem miryjskich.

Gdyby postępowanie umorzyć - stan prawny wyglądałby następująco: Księstwo Sarmacji legalnie wyzbyło się części swojego terytorium - a zatem Konfederacja Sclavińska, uzyskała zwierzchność nad swoim terytorium z chwilą wejścia w życie traktatu. Późniejsze wypowiedzenie traktatu oraz wcześniejsze ustawy Sejmu sarmackiego o inkorporacji Sclavinii nie mają żadnego znaczenia dla kwestii przynależności państwowej Mirii. Do aktu cesji doszło w chwili podpisania traktatu stowarzyszeniowego - jeżeli był on legalny w części dotyczącej cesji.

Wydanie wyroku w niniejszej sprawie (a w ocenie uczestnika - zachodzi oczywista niekonstytucyjność jego części, gdyż Sarmacja, obowiązana do stania na straży niepodzielności swojego terytorium, nie była władna traktatem międzynarodowym zrzec się jego części. Inaczej mówiąc do ukształtowanie unii państw stowarzyszonych z Sarmacją, niezbędna była stosowna reforma rangi konstytucyjnej.

W istocie dalsze procedowanie w niniejszej sprawie nie tylko nie stało się niecelowe, ale niezmiennie ma kluczowe znaczenie dla przynależności ziem miryjskich.

Wniosku Marszałka Sejmu, jako oczywiście niezasadnego, nie należy uwzględniać. Wobec czego wnoszę, jak na wstępie.

Piotr II Grzegorz,
książę