Poczet władców Bialenii.

Szanowni Państwo,
Debata nad opisem bialeńskiej historii wg KJM jeszcze trwa, ale myślę, że w międzyczasie możemy zajęć się stworzeniem pocztu królów Bialenii. Pierwszym princepsem zjednoczonego Imperium Bialenii wg Konstantego był Racjan.
Warto tu jeszcze wspomnieć odnośnie wcześniejszej dyskusji o historii Wolnogradu, że drugi Princeps, Racjan II ok. 100 roku zbudował Dolnograd (dzisiejszy Wolnograd).
Rozpocznę od przedstawienia listy princepsów przez niego opisanych.
1. Racjan (70-82)
2. Racjan II (82-114)
3. Karol (114-139
4. Optymon (139-160)
5. Racjan III (160-172)
6. Ernest (172)
Na rozruchach, których przejawem było obalenie Ernesta kończy się historia wg KJM.
Istniejące już opracowania mówią o powstaniu Wielkiego Księstwa Bialeńskiego w 803 roku po podbiciu centralnej Bialenii przez wodza lisiewskiego Bogusława Wielkiego. Trzeba więc stworzyć listę Wielkich Książąt od 803 roku do 1002 (początek okupacji aharskiej). Po zakończeniu okupacji w 1134 roku mowa jest już o Królestwie Bialenii. Królestwo Bialenii przestało istnieć po wybuchu Wielkiej Wojny Mikroświatowej (od 1941), po wojnie już go nie reaktywowano, tylko wprowadzono republikę.
Przed stworzeniem pocztu (ja z chęcią się tym zajmę, jak już ustalimy pewne ramy) pojawiają się następujące kwestie:
1) Czy między 172 a 803 rokiem istniało przez jakiś czas zjednoczone państwo bialeńskie? (od początku VII wieku na pewno nie, bowiem wtedy już istniało niezależne plemię Lisiewitów, które powoli jednoczyło terytoria)
2) Czy królestwo Bialenii istniało nieprzerwanie od 1134 do 1941 roku?
Po ustaleniu tych kwestii wezmę się za tworzenie pocztu (później będziemy mogli przejść do szczegółowych opisów historii, już w formie wyznaczonej przez KJM).

Skoro nie ma chętnych do dyskusji, to podejmę decyzje autorytarnie (ale jak ktoś potem nie będzie się w opisach stosował do mojej chronologii i faktów, to dowie się jak działa swarzyzm ).
Tako rzekę: Po obaleniu Ernesta nastała anarchia i rozbicie dzielnicowe (wojny pomiędzy poszczególnymi dzielnicami zostaną opisane w drugiej księdze Historii Bialenii). W tym okresie nastąpiło też częściowe wyodrębnienie się tożsamości anatolijskiej. W 317 roku Anatolia została podbita przez siedmiogrodzkich korsarzy (na podstawie opisu venomańskiego Swarzewa), a już po dziesięciu latach ich przywódca Mikołaj Zdobywca ogłosił się princepsem, nawiązują do dawnych władców Imperium Bialeńskiego. Próbował też podbić Valhallę Zachodnią, jednak nie podołał temu zadania, bowiem podzielone księstwa utworzyły potężny sojusz wojskowy, nazwana później Związkiem Zachodnim.
Mikołajowska dynastia panowała na Anatolii do 604 roku, kiedy to uległa ponownemu podziałowi. Warty odnotowania jest fakt, iż przez ponad pół wieku (499-547) dwaj princepsowie zjednoczyli cały Archipelag. Wobec tego możemy ich uznać za kolejnych władców Bialenii.
7. Sergiusz (499-520) - Dokonał inwazji na Valhallę Zachodnią, bohatersko pokonując wojska Związku Zachodniego. W Wolnogradzie ogłosił odrodzenie Imperium Bialeńskiego oraz koronował się na Princepsa całej Bialenii. Był sprawnym zarządcą i zyskał szacunek podbitych plemion.
8. Optymon II (520-547) - Kontynuował politykę ojca w kwestii integracji valhallijskich terytoriów. Niestety jednak jego żądza bogactwa zraziła do niego lokalnych przywódców, co doprowadziło do rewolty zaraz po jego śmierci.
Następnie mikołajewici ponownie ograniczyli swoje rządy do Valhalli Wschodniej.
VII i VIII wiek na obu wyspach były okresem postępującego zacofania kulturalnego i technologicznego.
Dopiero w 803 roku wódz lisiewitów Bogusław Wielki podbił większość terytoriów Valhalli Zachodniej. Zdecydował się na przyjęcie tytułu wielkoksiążęcego, a nie princepsowskiego, co było świadectwem rezygnacji z roszczeń do terytoriów anatolijskich.
9. Bogusław Wielki (803-811)

1) https://bialenia.sarmacja.org/spoleczno ... -1688.html

Po Bogusławie Wielkim na tronie zasiadali jego potomkowie z dynastii Lisiewskich:
10. Sergiusz II (811-840) – podczas swojego panowania pokonał wszelkich przeciwników politycznych i prowadził aktywną politykę chrystianizacji. W 833 roku doprowadził do egzekucji Katolikosa Kościoła Mazdaistycznego Światosława, w następstwie czego wyznawcy Ahury Mazdy byli zmuszeni do ucieczki na Anatolię.
11. Henryk (840-882) – doprowadził do końca chrystianizację i zrównał poziom życia Bialeńczyków z poziomem życia największych potęg ówczesnego Pollinu. Zbudował wiele zamków, rozwinął handel i technologię. Rozpoczął starania o koronę królewską.
12. Henryk II (882-929) – skupił się na rozwoju armii. Musiał walczyć z muzułmańskimi Aharami, którzy dążyli do podboju Bialenii. Przeszedł do historii jako despota, ale też wspaniały dowódca wojskowy.
13. Aleksander (929-931) – nieudolny władca, który zginął w wyniku spisku wojskowych.
14. Tomasz (931-990) – powstrzymał aharską ofensywę i przeszedł do ataku. Rozwijał Bialenię gospodarczo i militarnie. Zapisał się na annałach historii jako dobry gospodarz. Nie pozostawił po sobie syna, wobec czego po jego śmierci krajem wstrząsnął kryzys.
15. Franciszek (993-1002) – po okresie wojny domowej, wobec coraz trudniejszej sytuacji na froncie, do władzy doszedł Prymas Bialenii Franciszek. Przeprowadził gruntowną reformę prawną, uporządkował politykę wewnętrzną, niestety jednak nie był w stanie powstrzymać muzułmańskich najeźdźców.
W latach 1002-1134 miała miejsce okupacja aharska. Na początku panował surowy reżim, z czasem jednak został on złagodzony. W 1132 roku wybuchła rewolucja, będąca reakcją na plany przymusowego nawracania Bialeńczyków na Islam. Na czele buntu stanął arystokrata Aleksander, który po skutecznym powstaniu i uzyskaniu zgody patriarchy rotryjskiego koronował się na pierwszego króla Bialenii.
16. Aleksander II Franciszek (1134-1169) – po koronacji nie przyjął propozycję pokoju z Aharami i przystąpił do zbrojnego wsparcia powstania na Anatolii. Przyjął tytuł Księcia Anatolii, jednocząc cały Archipelag Valhalli po raz pierwszy od blisko tysiąca lat. Rozpoczął nadrabianie cywilizacyjnych zaległości, pozostawił po sobie kraj godny XII wieku.
17. Henryk III (1169-1210) – 1176 roku koronował się na Króla Anatolii, kontynuując integrację obu wysp. Uczynił z Bialenii regionalne mocarstwo, poszerzając coraz bardziej swoje wpływy na Nordacie.
18. Jan (1210-1240) – swoją imperialną polityką doprowadził do ponownej eskalacji konfliktu z Aharą. Poprzez przymusową chrystianizację Anatolijczyków wywołał ich bunt w 1238 roku. Już po dwóch latach musiał uznać ich niepodległość, w związku z trudną sytuacją na froncie aharskim. Wobec całkowitej klęski swojej polityki popełnił samobójstwo.
Jan II odmówił wstąpienia na tron, w związku z czym nastąpił okres bezkrólewia. Na czele kraju stał Hetman Wielki Konrad Białodębski, jego regencja uzyskała akceptację głównych wojskowych. Po pokonaniu Aharów kraj stanął przed wyborem nowej dynastii.

W 1246 roku najpotężniejsze rody arystokratyczne postanowiły koronować młodego urzędnika młodego urzędnika Alberta, którego zadaniem było równoważenie wpływów najpotężniejszych bialeńskich rodzin.
19. Albert (1246-1290) - jego głównym sukcesem było uporządkowanie sytuacji wewnętrznej. Pozostawił po sobie sprawną, choć nieco rozbudowaną administrację oraz pusty skarbiec, co wynikało z niskich podatków dla najbogatszych. W 1260 roku stworzył Senat, w skład którego wchodził Prymas, naczelny dowódca armii oraz głowy 13 najpotężniejszych rodów.
20. Henryk IV (1290-1325) - starał się przełamać rządy oligarchów poprzez zwiększenie podatków, stworzenie silnej i podporządkowanej sobie armii oraz zaaranżowanie ślubów swoich dzieci z dziećmi części oligarchów. Doprowadziło to do stworzenia dwóch stronnictw politycznych: Rojalistów i Republikanów (dążących do zwiększenia uprawnień Senatu).
21. Aleksander III (1325-1359) - nieudolny polityk, który utracił poparcie Kościoła Rotryjskiego i doprowadził do osłabienia stronnictwa rojalistycznego. Pod koniec jego panowania nastąpiło wzmocnienie pozycji Kanclerza Euzebiusza Jodłowskiego.
22. Paweł (1359-1362) - próbował odbudować godność urzędu królewskiego, co spotkało się z niezadowoleniem Senatu i Kanclerza. Ogromny wpływ miała na niego jego żona, córka anatolijskiego króla, Amelia Balliola. Po próbie odwołania Jodłowskiego z urzędu kanclerza został zdetronizowany przez Senat. Musiał opuścić kraj, udał się do Anatolii.
Po detronizacji Pawła nastąpił długi okres bezkrólewia. Zakończył się koronacją syna kanclerza, który, podobnie jak 200 lat wcześniej Albert, był owocem kompromisu pomiędzy oligarchami.
23. Ernest II Albert (1369-1401) - nie posiadał niemalże żadnej władzy, realizował jedynie decyzje senatu. W okresie jego panowania książę lisiewski Leonard Świętosławski dokonał podboju Ahary i Fjary i zrabował złoto sułtanów, tym samym znacznie wzmacniając swoją pozycję. Spowodowało to podział pomiędzy rodami arystokratycznymi, który ostatecznie doprowadził do przerwania ich rządów Senatu.
24. Bogusław II (1401-1438) - poparł stronnictwo antyświętosławskie, dzięki czemu zyskał realny wpływ na politykę. Wojska królewskie wraz z prywatnymi armiami niektórych arystokratów przybyły do Wolnogradu, aby uniemożliwić zamieszki przeciwko rozwiązaniu Senatu w 1412 roku. Pod koniec jego panowania rozpoczął się rozkwit Królestwa pod względem gospodarczym i kulturalnym. Stopniowo osłabiał wszystkich swoich przeciwników politycznych. Pozostawił po sobie silne państwo, które wreszcie było jednolite wewnętrznie.

25. Bogusław III (1438-1466) - mecenas sztuki, sprawny administrator, jeden z prekursorów bialeńskiego renesansu. Nawiązał liczne kontakty z państwami i plemionami nordackimi. Stworzył koncepcję prometeizmu bialeńskiego, w myśl której dążył do rozwoju cywilizacyjnego Nordaty i rozszerzenia bialeńskich wpływów. Pogłębił przymierze z Królestwem Anatolii oraz zawarł stosunki z Sarmacją.
26. Aleksander IV (1466-1501) - kontynuator słusznej polityki ojca i dziadka. Przyłączył wybrzeża Kontynentu Północnego do Bialenii. Odtworzył Senat, tym razem składający się z intelektualistów i specjalistów w swoich dziedzinach, a nie oligarchów.
27. Albert II (1501-1536) - na okres jego panowania przypada wzrost wpływu nowych rodzin magnackich. Włączył ich przedstawicieli do senatu, a dla zrównoważenia ich wpływu pozwolił mieszczanom i drobnej szlachcie na wysyłanie swoich przedstawicieli na obrady parlamentu.
28. Paweł II (1536-1559) - znacznie powiększył bialeńskie posiadłości na Nordacie. Korzystając z dobrej sytuacji finansowej angażował się w regionalne konflikty w innych częściach świata. Twórca koncepcji Wielkiej Bialenii. Wydał rezerwy finansowe i zadłużył się u magnatów. Zginął w trakcie próby podboju Siedmiogrodu.
29. Racjan IV (1559-1599) - kontynuował politykę imperialną, idąc na coraz dalej idące ustępstwa wobec magnaterii, szlachty i mieszczaństwa. Przekształcił Senat w Parlament, który otrzymał liczne uprawnienia. Doprowadził Bialenię do ruiny finansowej. Zmarł bezdzietnie.
Po śmierci Racjana IV regentem został Marszałek Parlamentu Gamal Khader, muzułmanin. Przy poparciu wolnogradzkich mieszczan, drobnej szlachty z centralnej Bialenii oraz rodzinnej Bengazji ogłosił się królem. Jego decyzja spotkała się z oporem hierarchii kościelnej oraz części konserwatywnych wojskowych. Lokalni książęta ogłosili neutralność, chcąc odnieść osobiste korzyści na osłabieniu pozycji monarchy.
30. Gamal (1600-1616) - jego głównym problemem była obrona korony przed buntownikami. Namiestnicy terytoriów zamorskich wypowiedzieli macierzy posłuszeństwo. Część wojskowych stacjonujących w terytoriach zamorskich zdecydowało się na tworzenie armii nowych państw, zaś pozostali postanowili obalić muzułmańskiego króla. Dzielnie odpierał ataki i stopniowo zdobywał zaufanie społeczne. Zginął w zamachu zorganizowanym przez katolickich fanatyków. Królobójstwo spotkało się ze sprzeciwem społeczeństwa.
31. Mustafa Piotr (1616-1645) - ostatecznie poskromił wszystkich zbrojnych przeciwników politycznych. Nie mogąc poradzić sobie z opozycją wewnętrzną zdecydował się na przyjęcie chrztu. Odbudował kraj z powojennych zgliszczy, zadłużając się u magnatów. Pod koniec życia przywrócił urząd Kanclerza.
32. Kemal (1645-1647) - w odróżnieniu od ojca i braci nie przyjął chrześcijaństwa. Był niezwykle niepopularny. Został zabity na zlecenie Kanclerza i swojego brata, który objął po nim tron.
33. Stanisław (1647-1688) - krótko po objęciu władzy krwawo rozprawił się z Kanclerzem, najpotężniejszymi magnatami oraz wszystkimi przeciwnikami politycznymi. Najbardziej krwawy z bialeńskich królów, pierwszy monarcha absolutny. Poprzez mariaż swojego syna z anatolijską rodziną królewską starał się zjednoczyć Valhallę i uzyskać tytuł Princepsa i odtworzyć Cesarstwo, co mu się jednak nie udało.

34. Stanisław II Paweł (1688-1711) - kontynuował politykę monarchii absolutnej. Twórca koncepcji pannordackich i wielkobialeńskich. W 1698 roku napotkał na opór innego imperialisty, króla Anatolii Karola Ballioli, który złamał zasady wiecznego przymierza i zaatakował Królestwo Bialenii. "Przez pierwsze trzy lata Anatolia wygrywała i podbijała coraz to nowe bialeńskie ziemie, jednakże po pierwszym przełamaniu anatolijskiej linii obrony okazało się, że król Karol nie przygotował się w ogóle na taką opcję. W ciągu zaledwie kilku lat Valhalla przestała istnieć, a w jej miejsce powołano Protektorat Nowej Bialenii". Mimo tego, wobec oporu Patriarchy Rotrii, król Stanisław nie ustanowił cesarstwa, przyjął jednak tytuł Princepsa. Wygrana wojna wzmocniła jego pozycję wewnętrzną.
35. Stanisław III Racjan (1711-1749) - współtwórca Mesjano, najpiękniejszego bialeńskiego miasta. Skolonizował wybrzeże Nordaty. Zwalczał wszelką opozycję. Pod koniec życia odrzucił chrześcijaństwo i stał się wyznawcą starożytnego boga Bialeńczyków, Ahury Mazdy.
W trakcie pogrzebu Stanisław III rotryjscy asasyni zamordowali jego syna i następcą tronu, Stanisława IV. Otworzyło to drogę do tronu drugiemu synowi, Filipowi, który był biskupem (w odróżnieniu od ojca i brata nie dokonał apostazji i pozostał wierny Państwu Kościelnemu).
36. Filip (1749-1779) - ostatni monarcha z dynastii gamalitów. Po wstąpieniu na tron pozostał w stanie kapłańskim. Przywrócił istnienie Senatu oraz zwiększył znaczenie władz regionalnych. Zezwolił na istnienie klubów demokratycznych. Myliłby się jednak ten, kto uważałby Filipa za liberalnego władcę. Walczył z liczną mniejszością muzułmańską, prowadził brutalną politykę przeciwko Anatolijczykom i mieszkańcom podbitych terytoriów nordackich, a także skazał na śmierć wielu masonów z Wielkiej Loży Narodowej Bialenii.
Wolą Filipa oraz popierającego go kleru było, aby jego następcą został arystokrata rotryjskiego pochodzenia, Giovanni Marconi. Senat zdecydował inaczej. Koronę powierzono wybitnemu filozofowi i myślicielowi politycznemu, profesorowi Lechowi Wrońskiemu.
37. Lech (1779-1797) - jego koronacja spotkała się ze sprzeciwem Patriarchy. Państwo Kościelne i część innych państw rotryjskich rozpoczęły wojnę z Bialenią. Anatolijczycy oraz inne podbite przez Bialenię narody zdecydowały, że staną po stronie Królestwa. W czasie wojny zniesiono pańszczyznę i nadano przywileje mieszczanom, aby zmotywować ich do aktywnej obrony ojczyzny. Rotryjscy najeźdźcy okazali się bezsilni i musieli zaakceptować władzę Lecha. Przeprowadził on liczne reformy w kraju, zapisując się niezwykle pozytywnie w historii. Zrezygnował nawet z tytułu Princepsa, chcąc podkreślić rezygnację z imperializmu. W 1797 roku, dwa lat przed swoją śmiercią, abdykował i zrzekł się praw do korony w imieniu własnym, jak i swoich potomków.
Senat powierzył władzę niezwykle zdolnemu młodemu politykowi, dotychczasowemu Lordowi Protektorowi Nowej Bialenii.
38. Piotr/Stanisław IV(1797-1840) - początki jego panowania należy zaliczyć do niezwykle udanych. Państwo rozwinęło się gospodarczo, nastąpiła integracja wszystkich jego części. W 1823 roku, wobec rozpoczęcia antybialeńskich protestów w Anatolii, Piotr zlikwidował urząd Lorda Protektora i mianował Gubernatorem surowego generała teutońskiego pochodzenia Alfreda von Roggenhausena. Zniósł wszystkie swobody nie tylko w Nowej Bialenii, ale również w całym Królestwie. Przyjął imię Stanisława IV, rozwiązał Senat i nadał sobie tytuł Princepsa. W 1825 wybuchło powstanie w Anatolii oraz w terytoriach zamorskich. Król usiłował krwawo jest stłumić, co doprowadziło do jeszcze większego oporu. W 1831 roku skapitulowały ostatnie wojska na Nordacie, zaś rok później rozpoczął się bunt w Bengazji. Stanisław IV ogłosił się obrońcą wiary i skutecznie zabiegał w Rotrii o tytuł cesarski. W 1838 roku odrestaurowano Cesarstwo Bialenii.
39. Stanisław V (1840-1848) - wobec postępującego upadku państwa w 1844 roku musiał przyznać Bengazji autonomię oraz zawrzeć pokój z Anatolijczykami. Powstało niezależne Cesarstwo Valhalii oraz będące częścią Bialenii Księstwo Wschodniej Anatolii. W 1845 roku Patriarcha odebrał Bialenii tytuł cesarstwa. W czasie wiosny ludów w 1848 roku Stanisława V obalono i zesłano na Aharę.
W tym samym roku utworzono pierwszy powszechny Parlament, składający się z przedstawicieli wszystkich regionów oraz wszystkich stronnictw politycznych. Stworzono pierwszą bialeńską konstytucję, wprowadzającą monarchię parlamentarną. Królem został lider stronnictwa umiarkowanego, Roman Woźniak.
40. Roman (1849-1880) - starał się ściśle współpracować z Parlamentem, równoważyć wpływy poszczególnych stronnictw i dbać o poprawny rozwój Bialenii. Wspierał gruntowną demokratyzację i modernizację Bialenii. Zniósł przywileje szlachty i duchowieństwa. Musiał zmierzyć się ze wzrostem wpływu wielkich kapitalistów oraz tendencjami separatystycznymi w niektórych regionach. Rozwinął koncepcję bialeńskiego nacjonalizmu obywatelskiego.
41. Kordian (1880-1921) - stopniowo tracił władzę na rzecz Parlamentu. Wspierał ugrupowania monarchistyczne i nacjonalistyczne, w związku z czym nie cieszył się powszechnym poparciem, które posiadał jego ojciec. W siłę rosły ugrupowania socjalistyczne i radykalnie demokratyczne.
42. Lech II (1921-1940) - nie akceptował zmniejszania znaczenia urzędu książęcego. W 1923 roku przeprowadził zamach stanu, w wyniku którego powstała tzw. królewska dyktatura. Większość społeczeństwa zaakceptowało tę sytuację. W 1940 roku Scholandia w ramach Wielkiej Wojny Wirtualnej podbiła Bialenię. Król uciekł do neutralnej Brodrii. Początkowo wspierał Front Partyzantki Narodowo-Królewskiej, jednakże później nawiązał współpracę z Armią Wielkiej Bialenii, jednostką kolaborancką walczącą u boku Scholandii i Dreamlandu. Liczył na powrót na tron, jednakże Scholandczycy nie byli zainteresowani tak kłopotliwym sojusznikiem. Niejednoznaczna postawa Lecha II wobec najeźdźców była jedną z przyczyn nieprzywrócenia monarchii po wojnie.

KONIEC.
Zapraszam do dyskusji i rozwijania poszczególnych wątków naszej historii. Ramowy plan wreszcie, po tylu latach od powstania Bialenii, istnieje. Teraz każdy może tę historię rozwijać. Może w przyszłości pokuszę się o nadanie historii "postkonstancjańskiej" formy podręcznika, jednakże do tego potrzebowałbym większego zainteresowania społecznego i współpracowników.

No to może mały sequel.
Pretendenci do tronu Bialenii:
1. Lech II (1940-1957) - pomimo usilnych starań Scholandczycy nie pozwolili mu powrócić do kraju. Lord Adam Krautz, premier Bialeńskiego Rządu Jedności Narodowej starał się opóźnić powrót niepopularnego monarchy, nie chcąc zrazić do siebie komunistów i demokratów. Po wasalizacji Bialenii przez Sarmację król usiłował wkupić się w łaski nowego zaborcy. Nie zdążył jednak powrócić do kraju z uwagi na wybuch wojny domowej. W latach 1946-1953 Republika Socjalistyczna Bialenii stanowczo odmawiała wpuszczenia wrogiego monarchy. W 1953 roku pojawiła się szansa na przywrócenie monarchii, jednakże Narodowa Liga Prawicy nie zrealizowała tego postulatu w czasie swojej kadencji. W 1955 roku Lech II powrócił do kraju i odzyskał część posiadłości, jednak nie odegrał już żadnej roli w polityce.
2. Roman II (1957-1988) - swego czasu był niezwykle popularny wśród społeczeństwa bialeńskiego. W 1968 roku wszedł do Parlamentu z ramienia Zjednoczenia Patriotycznego i objął urząd wiceministra spraw zagranicznych. Po śmierci Romana Hugenberga został przewodniczącym Zjednoczenie Patriotycznego, w latach 1968-1973 był liderem opozycji. Po odwołaniu z funkcji przewodniczącego zajął się promowaniem tradycji rojalistycznych i szlacheckich. W sondażu z 1980 roku aż 36% Bialeńczyków popierało przywrócenie monarchii.
3. Stanisław VI (1988-2004) - od czasów studenckich mieszkał w Sarmacji, gdzie poślubił tamtejszą arystokratkę. Skupił się na biznesie, bardzo rzadko odwiedzając Bialenię. Nie nawiązywał do tradycji monarchistycznych.
4. N.N. (2004-?) - jego rodzice bardzo dbali o prywatność. Do dnia dzisiejszego nie wiadomo, jakie są personalia aktualnego pretendenta do Tronu Bialenii.