[Monitor Sclaviński] Wczoraj, dzisiaj, jutro...

* 09.01.2017*

Spacer po Eldoracie dodał mi sił. Poziom emisji smogu 82.73% sprzyja moim płucom przyzwyczajonych do okrętowych wyziewów. Nie ma to jak sztachnąć sie porządną dawką substancji które zieloni uznaliby za szkodliwe. Ci**I. Wypdał mi z kieszeni telefon. Zawisnął w powietrzu. To dobry znak.

*11.03.2017*

Pobudka, śniadanie i szybka wycieczka po opustoszałym Konsulacie, gdzie na pomnik zasługuje Konsul, któremu się chce. I chwała mu za to. Przechadzka po ulicach Eldoratu skłania do refleksji, której istotą jest zmiana pokoleń. Wiecznie Ci sami ciągnąć tego wózka nie będą, bo to w końcu 10 lat. Kiedyś trzeba v-umrzeć, kiedyś trzeba dać szansę innym. Chwała zwyciężonym przez realiozę!

*23.03.2017*

Dziś mi się chciało. No to sobie zamknąłem głosowanie w Radzie i machnąłem zgrabny podpisik pod ustawą. Ależ ten DP był irytujący. Zapomniałem już jak wielkim wyzwaniem jest estetycznie przekleić ustawę z posta do DP. Nadałem też obywatelstwo pewnemu nadksięciu. Pionkizacja Konsula trwa... Ale to nie Dramland, więc dla równości obywatelstwo również odebrałem. Byłby smutek, ale łzy betonowe nie ciekną tak żwawo.

*24.03.2017*

W całym mieście nie ma kwiatang. Ktoś przyszedł, wypił, puste butelki zostawił. Dramat i niedowierzanie. Zmierzyłem cały Eldorat w poszukiwaniu i nic. Za to mogłem podziwiać wspaniałe budynki wykonane zgodnie z tradycją betoniarską. Kocham beton! Oddycham pełną piersią od dnia osiedlenia się w swej letniej rezydencji, i mam nadzieję, że tak będzie dłużej. Podziwiałem wczoraj mauzoleum, które władze Eldoratu postawiły według mojego projektu. Ah, łezka w oku! A przy okazji - nie polecam! Trizondalskie niewolnice sprzątające do niczego nie nadają. Wziąłem ze dwie z ulicy by dom posprzątały w fikuśnych mundurkach, a one ani nie posprzątały, ani dobrze lodów robić nie umieją... mimo, że najlepsze eledorackie mleko im do nich dostarczyłem. Nie polecam!

*25.03.2017*

Korzystając z kojącego działania tabletek przeciwrealiozowych odgrzebuję się w zaległościach ostatnich kilku tygodni. Imponują aplikacje podnoszące poziom atrakcyjności naszej wirtualnej Ojczyzny. Imponuje zaangażowanie Konsula, cieszy przeprowadzka Roberta, a także powrót Mustafy. Cieszy wszystko wokół, aż tu nagle zauważam, że w Dreamlandzie chucpa trwa w najlepsze. I tak siedząc w fotelu w domu spokojnej starości w Eldoracie, zwracam się jak Ojciec Założyciel do Ojca Założyciela, Emil dla dobra Sclavinii daj spokój. Ludzie tutaj dbają o dobro Sclavinii. Miałeś swoją szansę, której konsekwencje odczuwamy do dnia dzisiejszego. Odpalam cygaro, popijam whisky i rozmyślam sobie - dziesięć lat, upadło wielu, a Sclavinia jest. Dzięki Ci Sarmacjo.

*26.08.2017*

Przebudziłem się z strasznym bólem głowy. Kim jestem? Co się dzieje? Gdzie jestem? Pytania te wzmożyły tylko ból. Wstałem, rozejrzałem się przed siebie. Nikogo w pobliżu. W oddali jakiś hałas, blisko, ku radości, zieleń, liczne drzewa, krzewy i kwiaty. Czy to Sclavinia z moich snów? Żywa, zielona, wielonarodowa? Ból głowy powoli ustawał, postanowiłem zebrać się i pójść w stronę, z której docierały te dźwięki. Idąc nie mogłem nacieszyć się widokom, które z każdym kolejnym krokiem utwierdzały mnie w przekonaniu, że to Sclavinia, a miejsce, do którego zmierzam - Eldorat. Po niecałym półgodzinnym marszu znalazłem się w centrum miasta. Moje przepuszczenia okazały się słuszne. Tyle się jednak zmieniło. Ile to czasu upłynęło? Pytań wciąż nie ubywało, wręcz przeciwnie pojawiały się w lawinowym tempie kolejne. Jedno z nich jednak było najistotniejsze - co się stało? Pamiętam przypadki realiozy, które z dnia na dzień powodowały zniknięcie ludzi. Pamiętam, jak przez mgłę... że również Oddolan, tak, ten, zniknął pewnego dnia, podobno zbierając wokół siebie innych podobnych, oddając się czci i celebracji świętego spokoju. Cokolwiek się stało..., cokolwiek się wydarzyło dzisiaj powracam do swojej drugiej (obok dawnej Polondii) ojczyzny - Sclavinii. Innej, zmienionej, jednak wciąż mi bliskiej.
Przysiadłem na uboczu obserwując w ciszy miejskie życie. Nagle ktoś zawołał z z niedowierzeniem: "Malcher!!?". Obudziło to wspomnienia i świadomość kim jestem. Po dłuższej chwili przytaknąłem, wymieniłem jeszcze kilka zdań z ową osobą, kimkolwiek była, i wyruszyłem na melancholijną przechadzkę po mieście.
Pamięć powracała. Znikłem w okolicznościach zmian w Konsulacie. Starsi zapewne pamiętają...
Głos rozsądku podpowiada, że na dziś wystarczy tych wspomnień. Pora wrócić do rzeczywistości, którą od nowa muszę poznać. Nie będę pchał się na salony, ale wrócę do swojego v-życia. Taką mam przynajmniej nadzieję.

//Wypowiadając ostatnie słowa z jego kieszeni wyleciała niepostrzeżenie kartka papieru. Nie zauważył jej skupiając wzrok na miejskiej knajpie . W otwartym dokumencie:

"Malcher Estery Naw, ur. w Oxbay, zam. w mieście st. Eldorat, z przyczyn głębokiej realiozy pozostawiony na pustkowiu w opodal miasta z uwagi na zagrożenie rozszerzenia się chorobotwórczego wirusa. Stan we..." //

Malcher, krótko. Witaj z powrotem.