Annuntio vobis gaudium magnum!

Czyli u nas bez zmian...

Czyli u nas bez zmian...

Przykre... (nie żebym narzekał).

Czyli u nas bez zmian...

Przykre... (nie żebym narzekał).

Mógłbyś wrócić to coś by się tam podziałało...

Czyli u nas bez zmian...

Przykre... (nie żebym narzekał).

Mógłbyś wrócić to coś by się tam podziałało...

Wszyscy by mogli. Jaka sytuacja demograficzna jest, każdy widzi, ale to, że nie mamy warunków do dokręcenia śruby jeszcze nie oznacza, że nie możemy pogawędzić niezobowiązująco o rzeczach nieistotnych.

Na marginesie tego, co napisałem wcześniej, mam dylemat, którym się podzielę. Zakładając, że Konsul nie wróci, zgodnie z obecną ustawą zasadniczą przejmę urząd do końca kadencji. Odruchowo zakładałem, że w odpowiedni proceduralnie sposób (to znaczy tak, żeby nie spowodować paraliżu) złożę rezygnację, aby można było wybrać następcę. Głośno jednak zastanawiam się, czy nie byłoby dobrze, tu i teraz, przyjąć wariantu teutońskiego, to jest przykleić się do stołka z programowym założeniem „nie będzie niczego” i pozwolić nam zajmować się ciekawszymi sprawami niż kolejne wybory, które i tak, prawdopodobnie, wiele nie zmienią.

To już wasza decyzja. Fakty są takie, że cokolwiek się nie wydarzy, to bez pracy u podstaw nie wydarzy się nic.

To już wasza decyzja. Fakty są takie, że cokolwiek się nie wydarzy, to bez pracy u podstaw nie wydarzy się nic.

Z dość mocnym przekonaniem sądzę, że pracę (rozumianą jako coś, co niekoniecznie sprawia przyjemność) można i należy ograniczyć do wymiaru ogólnosarmackiego, bo tam ma ona sens i przynosi namacalne rezultaty. Jak chodzi o prowincję, cały czas w tyle głowy kłębi mi się koncepcja urzędów narracyjnych, bo w zasadzie „prawdziwy” aparat administracyjny można ograniczyć z powodzeniem do dwóch osób: Konsula i zastępcy.

Czyli u nas bez zmian...

Przykre... (nie żebym narzekał).

Mógłbyś wrócić to coś by się tam podziałało...

Oficjalnie: wracam.

Zakładając, że Konsul nie wróci, zgodnie z obecną ustawą zasadniczą przejmę urząd do końca kadencji. Odruchowo zakładałem, że w odpowiedni proceduralnie sposób (to znaczy tak, żeby nie spowodować paraliżu) złożę rezygnację, aby można było wybrać następcę. Głośno jednak zastanawiam się, czy nie byłoby dobrze, tu i teraz, przyjąć wariantu teutońskiego, to jest przykleić się do stołka z programowym założeniem „nie będzie niczego” i pozwolić nam zajmować się ciekawszymi sprawami niż kolejne wybory, które i tak, prawdopodobnie, wiele nie zmienią.

Jestem za. Wyrzućmy wybory i kadencyjność w ogóle - zmiana na stanowisku będzie zachodziła według potrzeb. Ewentualnie dodajmy wentyl bezpieczeństwa w postaci wskazania Konsula przez Króla Sclavinii.

Zakładając, że Konsul nie wróci, zgodnie z obecną ustawą zasadniczą przejmę urząd do końca kadencji. Odruchowo zakładałem, że w odpowiedni proceduralnie sposób (to znaczy tak, żeby nie spowodować paraliżu) złożę rezygnację, aby można było wybrać następcę. Głośno jednak zastanawiam się, czy nie byłoby dobrze, tu i teraz, przyjąć wariantu teutońskiego, to jest przykleić się do stołka z programowym założeniem „nie będzie niczego” i pozwolić nam zajmować się ciekawszymi sprawami niż kolejne wybory, które i tak, prawdopodobnie, wiele nie zmienią.

Jestem za. Wyrzućmy wybory i kadencyjność w ogóle - zmiana na stanowisku będzie zachodziła według potrzeb. Ewentualnie dodajmy wentyl bezpieczeństwa w postaci wskazania Konsula przez Króla Sclavinii.

Jeżeli sytuacja nie ulegnie zmianie w ciągu najbliższych kilkunastu godzin, zaproponuję stosowne rozwiązanie w projekcie konstytucji.

Znajdzie się jakaś robota? Tylko bez przesady, czasu mam jak na lekarstwo.