Wysoki Trybunale,
w związku z ogłoszonym orzeczeniem do sprawy „Wniosek o wykładnię” o numerze 19816, korzystając z uprawnień nadanych mi poprzez art. 8 Ustawy Sejmu nr 210 o Trybunale Koronnym z dnia 22 kwietnia 2014 r z późń. zm. składam wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy wyżej wspomnianej sprawy, w związku z wieloma wątpliwościami odnośnie ogłoszonego wyroku.
Odnośnie wyroku w wyżej wspomnianej sprawie mam bardzo wiele wątpliwości, zarówno w jego treści jak i uzasadnieniu. Jak czytamy w wyroku, Trybunał uznał, iż 2) Bezterminowe uniemożliwienie zamieszczania wypowiedzi w miejscach publicznych przynależnych prowincji bez możliwości odwołania do Trybunału Koronnego wykracza poza uprawnienia prowincji zapisane w art. 35 ust. 1 pkt. 3 Konstytucji. Pragnę jednak zwrócić uwagę, iż pytanie, w związku z którym wnioskowałem o wykładnię Konstytucji brzmiało Czy wyżej wspomniany przepis art. 1 ust. 2 p. 3 projektu mieści się w kompetencjach prowincji określonych art. 35 ust. 1 Konstytucji Księstwa Sarmacji?. Trybunał udzielił wiec odpowiedzi węższej niż oczekiwałem, uniemożliwiając obiektywnie ocenić, czy przepisy o którch mowa we wniosku nie będą wykraczały poza kompetencje prowincji. Warto w tym miejscu wspomnieć, że podczas trwania rozprawy, wskazywałem, iż w mojej ocenie art. 35 ust. 1 p. 4 Konstytucji umożliwa bezterminowe uniemożliwienie zamieszczania wypowiedzi w miejscach publicznych przynależnych prowincji, ze wkazaniem obecnych praktyk. Niestety, zostało to pominięte w toku prac Trybunału w sposób nieuzasadniony.
Dalej, w uzasadnieniu możemy przeczytać, iż Trybunał Koronny nie przychylił się do stanowiska wnioskodawcy, który postuluje stosowanie w warunkach mikronacyjnych słownikowej definicji terminu „przemieszczanie się”, poprzez sprowadzenie go jedynie do możliwości dokonania przeprowadzki w systemie informatycznym. Jest to oczywistą nadintepretacją mojego stanowiska, w którym w żadnym jego części nie sugerowałem zawężenie tego przepisu do informatycznej możliwości przeprowadzki. Miejsce zamieszkanie - w mikronacyjnym ujęciu prawnym – wiąże się przede wszystkim z wyciąganiem konsekwencji prawnych zamieszkiwania na określonym terenie. Jest to związane z poczuciem przynależności do prowincji i prawnym uznaniem, że dana osoba mieszka w danym miejscu. Jak wspominałem – prowincja nie ma prawa uznać, że ktoś nie mieszka na jej terenie bez woli zainteresowanego, albo uznawać że ktoś mieszka mimo opuszczenia danego miejsca. Prowincja nie ma też prawa wprowadzić przepisów zamykających granice danego terytorium. Możliwość dokonania przeprowadzki w systemie informatycznym jest wyłącznie narzędziem ułatwiającym zebranie informacji o aktualnej i historycznej woli mieszkańca w kwestii jego zamieszkania, nie zaś ziszcczeniem przepisów Konstytucji, jak zasugerował Wysoki Trybunał, określając moje stanowisko.
Po dalszej analizie wyroku Trybunału, wyciągamy wniosek, że została w tym wypadku zastosowana wykładnia rozszerzająca, która uwzględnia możliwość wypowiedzi w miejscach publicznych jako część wolności do przemieszczania się: Możliwość wypowiadania się w miejscach publicznych stanowi istotny element wolności przemieszczania się zapisanej w art. 40 ust. 1 pkt. 6 Konstytucji. Wysoki Trybunał użył wnioskowania przez analogię do kary więzienia: Kara pozbawienia wolności – a więc kara wykluczająca przemieszczanie się – jest tu w swojej istocie skupiona na uniemożliwieniu publikacji w miejscach publicznych Księstwa. Niestety, analogia ta była dokonana przy założeniu nieprawidłowych założeń. Kara więzienia ogranicza wolności związane z możliwością wyrażania opinii zapisane w art. 40 ust. 1 p. 3 i ma zupełnie inne cele niż umożliwienie wypowiedzi – ma ona na celu odseparowania danego osobnika od aktywnego uczestnictwa w Księstwie Sarmacji na zadany czas. Wbrew temu co sugeruje Trybunał nie ma to miejsca w tym wypadku – osoba posiadająca status persona non grata miałaby cały czas możliwość tworzenia kultury, składania podań i zgromadzenia. Odebrana jest tylko możliwość publikacji wiadomości innych niż związanych z wykonywaną pracą w miejscach publicznych samorządu.
Warto również w tym momencie wspomnieć o innej niepokojącej implikacji, jakie mogą wyniknąć z interpretacji przepisów o wolności przemieszczania się. Jeżeli wolność do wypowiedzi w miejscach publicznych prowincji jest częścią wolności do przemiszczania, czy wypowiedź w miejscu publicznym danej prowincji oznacza przemieszczenie się na jej teren? Potraktowanie łącznie przemieszczania się z prawem do wypowiedzi w miejscu publicznym prownicji może nasunąć właśnie takie wnioski. Takie potraktowanie przepisów może mieć niewyobrażalny wpływ na prawo spisane przez samorządy. Dla przykładu każdowrazowe napisanie wiadomości na forum innego samorządu przez obywatela Królestwa Teutonii skutkowałoby utratą przez niego obywatelstwa (art. 2 ust. 3 Ustawy Senatu Królestwa Teutonii nr 2/2015 o obywatelstwie teutońskim z dnia 28 lipca 2015 r.). Biorąc więc pod uwagę zbieg innych przepisów istniejących w systemie prawnym Księstwa Sarmacji, nie jest logicznie uzasadnione łączenie przemieszczania się z możliwością wypowiedzi w miejscu publicznym samorządu.
Kolejna przyczyna, która sugeruje użycie wykładni literalnej jest sporzenie z punktu widzenia ustawodawcy. Konstrukcja przepisu art. 40 Konstytucji uniemożliwia prostą modyfikacje przepisu w taki sposób, by zastrec literalne traktowanie przepisu. Sama szczegółowa konstrukcja art. 40 sugeruje, że intencją ustawodawcy było dosłowne odczytywanie przepisów. Utworzenie wykładni przepisu, który jest prawdopodobnie sprzeczy zarówno z literalnym jego odczytaniem jak i intencją ustawodawcy jest bardzo niebezpieczną praktyką, mogącą spowodować, że organ sądowniczy zamiast intepretacji przepisów i ich wykładni, tworzy nowe zasady, luźno związane z ustanowionym prawem.
Ciężko jest mi się nie zgodzić natomiast z interpretacją art. 35 ust. 1 p. 3 Konstytucji Księstwa Sarmacji. Jest ona bardzo podobna do tej, która miała już miejsce w związku ze sprawą zgłoszoną przez Młynka mar. Kawowego. Nie podnoszę żadnych uwag w związku z interpretacją tego przepisu, ale jak zostało już wspomniane na początku – moim zdaniem Wysoki Trybunał powinien się skupić raczej na art. 35 ust. p. 4, w odniesieniu do mojego pytania, do którego się odwoływałem w trakcie trwania postępowania.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę o ponowne rozpoznanie sprawy.
w związku z ogłoszonym orzeczeniem do sprawy „Wniosek o wykładnię” o numerze 19816, korzystając z uprawnień nadanych mi poprzez art. 8 Ustawy Sejmu nr 210 o Trybunale Koronnym z dnia 22 kwietnia 2014 r z późń. zm. składam wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy wyżej wspomnianej sprawy, w związku z wieloma wątpliwościami odnośnie ogłoszonego wyroku.
Odnośnie wyroku w wyżej wspomnianej sprawie mam bardzo wiele wątpliwości, zarówno w jego treści jak i uzasadnieniu. Jak czytamy w wyroku, Trybunał uznał, iż 2) Bezterminowe uniemożliwienie zamieszczania wypowiedzi w miejscach publicznych przynależnych prowincji bez możliwości odwołania do Trybunału Koronnego wykracza poza uprawnienia prowincji zapisane w art. 35 ust. 1 pkt. 3 Konstytucji. Pragnę jednak zwrócić uwagę, iż pytanie, w związku z którym wnioskowałem o wykładnię Konstytucji brzmiało Czy wyżej wspomniany przepis art. 1 ust. 2 p. 3 projektu mieści się w kompetencjach prowincji określonych art. 35 ust. 1 Konstytucji Księstwa Sarmacji?. Trybunał udzielił wiec odpowiedzi węższej niż oczekiwałem, uniemożliwiając obiektywnie ocenić, czy przepisy o którch mowa we wniosku nie będą wykraczały poza kompetencje prowincji. Warto w tym miejscu wspomnieć, że podczas trwania rozprawy, wskazywałem, iż w mojej ocenie art. 35 ust. 1 p. 4 Konstytucji umożliwa bezterminowe uniemożliwienie zamieszczania wypowiedzi w miejscach publicznych przynależnych prowincji, ze wkazaniem obecnych praktyk. Niestety, zostało to pominięte w toku prac Trybunału w sposób nieuzasadniony.
Dalej, w uzasadnieniu możemy przeczytać, iż Trybunał Koronny nie przychylił się do stanowiska wnioskodawcy, który postuluje stosowanie w warunkach mikronacyjnych słownikowej definicji terminu „przemieszczanie się”, poprzez sprowadzenie go jedynie do możliwości dokonania przeprowadzki w systemie informatycznym. Jest to oczywistą nadintepretacją mojego stanowiska, w którym w żadnym jego części nie sugerowałem zawężenie tego przepisu do informatycznej możliwości przeprowadzki. Miejsce zamieszkanie - w mikronacyjnym ujęciu prawnym – wiąże się przede wszystkim z wyciąganiem konsekwencji prawnych zamieszkiwania na określonym terenie. Jest to związane z poczuciem przynależności do prowincji i prawnym uznaniem, że dana osoba mieszka w danym miejscu. Jak wspominałem – prowincja nie ma prawa uznać, że ktoś nie mieszka na jej terenie bez woli zainteresowanego, albo uznawać że ktoś mieszka mimo opuszczenia danego miejsca. Prowincja nie ma też prawa wprowadzić przepisów zamykających granice danego terytorium. Możliwość dokonania przeprowadzki w systemie informatycznym jest wyłącznie narzędziem ułatwiającym zebranie informacji o aktualnej i historycznej woli mieszkańca w kwestii jego zamieszkania, nie zaś ziszcczeniem przepisów Konstytucji, jak zasugerował Wysoki Trybunał, określając moje stanowisko.
Po dalszej analizie wyroku Trybunału, wyciągamy wniosek, że została w tym wypadku zastosowana wykładnia rozszerzająca, która uwzględnia możliwość wypowiedzi w miejscach publicznych jako część wolności do przemieszczania się: Możliwość wypowiadania się w miejscach publicznych stanowi istotny element wolności przemieszczania się zapisanej w art. 40 ust. 1 pkt. 6 Konstytucji. Wysoki Trybunał użył wnioskowania przez analogię do kary więzienia: Kara pozbawienia wolności – a więc kara wykluczająca przemieszczanie się – jest tu w swojej istocie skupiona na uniemożliwieniu publikacji w miejscach publicznych Księstwa. Niestety, analogia ta była dokonana przy założeniu nieprawidłowych założeń. Kara więzienia ogranicza wolności związane z możliwością wyrażania opinii zapisane w art. 40 ust. 1 p. 3 i ma zupełnie inne cele niż umożliwienie wypowiedzi – ma ona na celu odseparowania danego osobnika od aktywnego uczestnictwa w Księstwie Sarmacji na zadany czas. Wbrew temu co sugeruje Trybunał nie ma to miejsca w tym wypadku – osoba posiadająca status persona non grata miałaby cały czas możliwość tworzenia kultury, składania podań i zgromadzenia. Odebrana jest tylko możliwość publikacji wiadomości innych niż związanych z wykonywaną pracą w miejscach publicznych samorządu.
Warto również w tym momencie wspomnieć o innej niepokojącej implikacji, jakie mogą wyniknąć z interpretacji przepisów o wolności przemieszczania się. Jeżeli wolność do wypowiedzi w miejscach publicznych prowincji jest częścią wolności do przemiszczania, czy wypowiedź w miejscu publicznym danej prowincji oznacza przemieszczenie się na jej teren? Potraktowanie łącznie przemieszczania się z prawem do wypowiedzi w miejscu publicznym prownicji może nasunąć właśnie takie wnioski. Takie potraktowanie przepisów może mieć niewyobrażalny wpływ na prawo spisane przez samorządy. Dla przykładu każdowrazowe napisanie wiadomości na forum innego samorządu przez obywatela Królestwa Teutonii skutkowałoby utratą przez niego obywatelstwa (art. 2 ust. 3 Ustawy Senatu Królestwa Teutonii nr 2/2015 o obywatelstwie teutońskim z dnia 28 lipca 2015 r.). Biorąc więc pod uwagę zbieg innych przepisów istniejących w systemie prawnym Księstwa Sarmacji, nie jest logicznie uzasadnione łączenie przemieszczania się z możliwością wypowiedzi w miejscu publicznym samorządu.
Kolejna przyczyna, która sugeruje użycie wykładni literalnej jest sporzenie z punktu widzenia ustawodawcy. Konstrukcja przepisu art. 40 Konstytucji uniemożliwia prostą modyfikacje przepisu w taki sposób, by zastrec literalne traktowanie przepisu. Sama szczegółowa konstrukcja art. 40 sugeruje, że intencją ustawodawcy było dosłowne odczytywanie przepisów. Utworzenie wykładni przepisu, który jest prawdopodobnie sprzeczy zarówno z literalnym jego odczytaniem jak i intencją ustawodawcy jest bardzo niebezpieczną praktyką, mogącą spowodować, że organ sądowniczy zamiast intepretacji przepisów i ich wykładni, tworzy nowe zasady, luźno związane z ustanowionym prawem.
Ciężko jest mi się nie zgodzić natomiast z interpretacją art. 35 ust. 1 p. 3 Konstytucji Księstwa Sarmacji. Jest ona bardzo podobna do tej, która miała już miejsce w związku ze sprawą zgłoszoną przez Młynka mar. Kawowego. Nie podnoszę żadnych uwag w związku z interpretacją tego przepisu, ale jak zostało już wspomniane na początku – moim zdaniem Wysoki Trybunał powinien się skupić raczej na art. 35 ust. p. 4, w odniesieniu do mojego pytania, do którego się odwoływałem w trakcie trwania postępowania.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę o ponowne rozpoznanie sprawy.
Andrzej Fryderyk
Król Teutonii
Król Teutonii
