Trubunał Koronny w składzie:
MTK Andrzej Fryderyk
rozpoznawszy sprawę z doniesienia Bartosza von Thorn-Janiczka w sprawie kontroli działalności Prefektury Generalnej, związaną z odmową wykonania wniosku o zabezpieczenia mienia i wstrzymanie licytacji znaczków wydalonego cudzoziemca A0062
Nie stwierdzono nieprawidłowości w działaniu organu władzy publicznej – Prefektury Generalnej
Skarżący Bartosz von Thorn-Janiczek w zawiadomieniu dotyczącym kontroli działalności Prefektury Generalnej stwierdził, iż Prefektura Generalna nielegalnie zarządzała majątkiem wydalonego cudzoziemca, który na mocy stosownej umowy należał do skarżącego. Skarżący zauważył, iż w piśmie dotyczącym odmownej decyzji zabezpieczenia mienia i przerwania licytacji, Prefektura nie podała dowodów i podstawy prawnej związanych z treścią pisma. Nadto wniósł o zabezpieczenie majątku i wykonanie umowy, przedstawionej jako dowód w sprawie.
Prefektura Generalna zamieszczając stanowisko uzasadniła swoje stanowisko stosownymi przepisami Ustawy o Prefektach oraz Kodeksu Sprawiedliwości. Nadto zwróciła uwagę, na fakt, iż to na oskarżonym leży ciężar uprawdopodobnienia roszczenia, który według Prefektury pozostawało wątpliwe. Zdaniem Prefektury, ze względu na charakter umowy nie było możliwości potwierdzenia tożsamości sygnatariuszy, ani dokładnego terminu jej zawarcia. Zauważyła również, iż dowód nie spełnia warunku obecności na serwerach Księstwa Sarmacji. Nadto Prefektura stwierdziła, iż nie jest wymagane podanie podstawy prawnej przy decyzjach Prefektury, jest to wyłącznie zwyczaj.
Strona skarżąca, poprzez pełnomocnika, zauważyła, że Prefekturze nie przysługują uprawnienia do badania prawdziwości i skuteczności zawartych umów. Nadto stwierdziła, że sam fakt istnienia podpisu pod aktem woli jest wystarczające do wykazania, iż dana osoba złożyła taki akt woli. Zauważyła również, iż Prefektura nie przedstawiła żadnego dowodu na nieprawdziwość dowodów skarżącego. Dodatkowo strona skarżąca oznajmiła, iż wobec złożenia aktu darowizny i jej przyjęcia, majątek wydalonego cudzoziemca został skutecznie przekazany skarżącemu.
Wobec konieczności ustalenia daty pewnej zawarcia umowy darowizny, Trybunał Koronny z własnej inicjatywy wezwał świadka – Kanclerza Księstwa Sarmacji i zadał pytanie czy wniosek o wykonanie omawianej umowy wpłynął do Rady Ministrów. Świadek stwierdził, iż do Rady Ministrów wpłynął takowy wniosek. Wobec tożsamej konieczności Trybunał zadał pytanie stronie skarżącej, czy ta zamieściła ową umowę zanim została ona przedstawiona Prefekturze Generalnej oraz o przyczyny zwłoki w jej realizacji. Skarżący oznajmił, iż umowa nie została zamieszczona na serwerze Księstwa Sarmacji przed 4 listopada 2019 r., a jako przyczynę zwłoki podano obowiązki i brak czasu wynikające z życia realnego.
Wobec powyższego Trybunał ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 20 października 2019 r. Książę Sarmacji wydał postanowienie w sprawie wydalenia cudzoziemca A0062. Na podstawie art. 9 ust. 5. w związku z art. 6 ust. 5. Ustawy Sejmu nr 146 o prefektach z dnia 11 grudnia 2011 r. z późń. zm. (dalej UoP), wobec takiej osoby stosuje się przepisy dotyczącej kary więzienia, a po minięciu 7 dni lub rozpatrzeniu przez Trybunał Koronny odwołania – przepisy dotyczące kary banicji (art. 9. ust. 8. UoP).
Wobec braku złożeniu odwołania, wobec wydalonego cudzoziemca A0062 przepisy kary banicji zaczęły obowiązywać od dnia 28 października 2019 r.
W dniu 2 listopada 2019 r. Prefektura Generalna podjęła działania mające na celu wykonanie przepisów kary banicji wobec wydalonego cudzoziemca A0062, w tym zabezpieczenie majątku i licytację znaczków.
W dniu 4 listopada skarżący Bartosz von Thorn-Janiczek wniósł do Prefektury Generalnej pismo z wnioskiem o zabezpieczenia mienia, poprzez wstrzymanie licytacji znaczków. Przedstawił wtedy umowę przekazania znaczków na jego rzecz, datowaną na dzień 24 października 2019 r.
W tym samym dniu Prefektura wystosowało decyzję odmowną wobec wniosku skarżącego.
Rozpatrując sprawę Trybunał Koronny zdecydował się pominąć kwestie związane z formalną treścią wniosku złożonego do Prefektury, zauważając że podstawą zaskarżenia nie jest brak zgody z decyzją odmowną Prefekturę w tej konkretnej sprawie, lecz chęć odzyskania dóbr, które na mocy umowy miały należeć do skarżącego, co potwierdza treść zaskarżenia decyzji Prefektury, jaka trafiła do Trybunału Koronnego.
Trybunał Koronny przychylił się do twierdzenia Prefektury, iż decyzja organu władzy publicznej do swej ważności nie wymaga podania szczegółowej podstawy prawnej, ani szczegółowego uzasadnienia, o ile przepisy nie mówią inaczej. Nie można więc uznać decyzji Prefektury za nieprawną w związku z potencjalnym brakiem precyzji w jej uzasadnieniu.
Trybunał Koronny nie przychylił się do opinii prefektury jakoby dowód w postaci umowy zamieszczony przez skarżącego nie znajdował się na serwerach Księstwa Sarmacji – w dniu 4 listopada został on zamieszczony jako załącznik na Forum Centralnym Księstwa Sarmacji, dzięki czemu mógł posłużyć jako dowód w sprawie.
Wobec faktu, iż w dniu 28 października 2019 r. na podstawie art. 30. ust. 2 Ustawy Sejmu nr 115 – Kodeks Sprawiedliwości z dnia 26 października 2010 r. z późn. zm. (dalej KS) prawa i obowiązki majątkowe wydalonego cudzoziemca został przejęte przez Koronę, zaś skarżący ubiegał się o ich uzyskanie dopiero w dniu 4 listopada, Trybunał Koronny uznał, iż to skarżący ma obowiązek uzasadnić prawa do majątku przejętego przez Koronę.
W celu rozstrzygnięcia słuszności roszczenia skarżącego, Trybunał ustalił datę pewną umowy, stanowiącą materiał dowodowy w sprawie. Powołując się na praktykę prawa realnego, może to zostać osiągnięte poprzez potwierdzenie umowy innym aktem urzędowym lub poprzez poświadczenie notarialne. Ze względu, iż przedstawiony dowód takiego poświadczenia nie miał, Trybunał Koronny uznał iż jedynym pewnym sposobem na udowodnienie istnienia tego dokumentu jest zamieszczenie go na serwerach Księstwa Sarmacji, choćby w postaci wiadomości prywatnej. Zgodnie z zeznaniami świadka jak i stwierdzeniem oskarżonego, datą pewną umowy jest 4 listopada 2019 r., co nie może uzasadnić roszczeń skarżącego.
Rozpatrując sprawę, Trybunał Koronny zwrócił uwagę na szereg innych wątpliwości, zaliczając w to konieczność potwierdzenia autentyczności woli wydalonego cudzoziemca, a także to, czy cudzoziemiec, wobec którego nie uprawomocniła się decyzja wydaleniu, w związku z art. 29. KS, ma prawo do zawierania umów cywilnych, których nie jest w stanie wykonać. Jednakże wobec oczywistego braku uzasadnienia roszczeń skarżącego, Trybunał zdecydował się nie rozstrzygać tej kwestii. Wszystkie pozostałe kwestie poruszane przez strony zostały pominięte przez Trybunał nie zostały rozstrzygnięte ze względu na braku zasadności roszczeń skarżącego.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.
Stronom przysługuje możliwość złożenia apelacji w terminie 7 dni od wydania orzeczenia.
